Nasz Patron
NIKODEM SULIK-SARNOWSKI
Nikodem Sulik-Sarnowski (ur. 15 sierpnia 1893 r. w Kamiennej Starej (k. Sokółki na Podlasiu), zm. 14 stycznia 1954 w Londynie) – oficer zawodowy Wojska Polskiego ostatecznie w stopniu generała brygady. Do 1918 roku był oficerem armii rosyjskiej. W 1918 roku działa w Organizacji Wojskowej Ziemi Grodzieńskiej. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Od stycznia do października 1919 roku był dowódcą kompanii w Białostockim Pułku Strzelców (awans na kapitana otrzymał ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku). Od października 1919 roku do kwietnia 1922 r. był dowódcą kompanii a następnie batalionu w 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Brał w jej składzie udział w tzw. buncie Żeligowskiego i zajęciu Wilna we wrześniu 1920 r. Od kwietnia 1922 roku do września 1926 roku był oficerem w sztabie 29. Dywizji Piechoty. Od września 1926 roku do września 1927 roku był dowódcą kompanii w 76 Pułku Piechoty. Od września 1927 roku do lutego 1929 roku był komendantem Centralnej Szkoły Straży Granicznej (awans na majora otrzymał ze starszeństwem od 1 stycznia 1928 roku). Od lutego 1929 roku do marca 1932 roku był kierownikiem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Toruniu. Od marca 1932 roku do lipca 1933 roku był dowódcą batalionu w 65 Pułku Piechoty. Od lipca 1933 roku do maja 1935 roku był dowódcą batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza "Dederkały" (awans na podpułkownika otrzymał 1 stycznia 1935 roku). Od maja 1935 roku do kwietnia 1937 roku był dowódcą batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza "Stołpce", od kwietnia do października 1937 roku był zastępcą dowódcy pułku KOP "Baranowicze". Od października 1937 roku do września 1939 roku był dowódcą batalionu fortecznego KOP a następnie pułku KOP "Sarny".
Po najeździe sowieckim na Polskę 17.09.1939 r. dowodził zaciętymi walkami pozycyjnymi i odwrotowymi pułku KOP "Sarny" z atakującą Armią Czerwoną, w składzie zgrupowania Korpusu Obrony Pogranicza gen. Wilhelma Orlik-Rückemanna. Po bitwie pod Kockiem nie poszedł do niewoli. Działał w konspiracji w Związku Walki Zbrojnej w Wilnie pod pseudonimami "Ładyna" i "Jodko". W kwietniu 1941 r. został aresztowany przez NKWD. Więziony do sierpnia 1941 r. Uwolniony w wyniku układu Sikorski-Majski wstąpił do tworzonych w ZSRR oddziałów Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR (Armii Andersa)
Od września 1941 do marca 1942 r. był dowódcą 13. Pułku Piechoty. Od marca 1942 roku do czerwca 1943 roku był dowódcą piechoty dywizyjnej w 7. Dywizji Piechoty w ZSRR i na Bliskim Wschodzie. Od czerwca do sierpnia 1943 roku p.o. dowódcy 5. Kresowej Dywizji Piechoty w Armii Polskiej na Wschodzie, a od sierpnia 1943 roku do 1946 dowódcą 5. Kresowej Dywizji Piechoty w II Korpusie Polskim. Dowodził jednostką w całym szlaku bojowym II Korpusu w kampanii włoskiej. 1 marca 1944 r. otrzymał awans na stopień generała brygady. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Osiadł w Londynie, gdzie zmarł i pochowany został na cmentarzu Brompton. 12 września 1993 r. odbyła się w Dąbrowie Białostockiej i we wsi Kamienna Stara uroczystość powitania w ojczyźnie i złożenia prochów gen. Sulika i jego małżonki Anieli do grobu przy kościele pw. Świętej Anny w Kamiennej Starej. Odznaczony został Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari IV klasy, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.